Ik weet niet hoe dat bij jou was, maar voor mij waren mijn knuffels heel belangrijk toen ik nog klein (en ook al wat groter ;-)) was. Mijn eerste knuffel was een "jaren-70-oranje" beertje. Ik ken hem enkel nog van een foto en verhalen.
Ik was er zo aan gehecht dat het in de sterren geschreven stond dat ik hem ooit zou kwijt geraken tijdens één van onze gezamenlijke tochten. Uiteindelijk scheidden onze wegen op een Duitse trein... Als ik het verhaal vertel aan mijn dochter, hoopt ze vurig dat hij een goeie adoptiemoeder vond...
Gelukkig vond ik zelf wel vervanging voor mijn beertje. Een geboortegeschenk mocht zijn plaats innemen. Later kwam daar een grijze hond bij. Met liefde gemaakt door onze "onthaalmama": een lieve buurvrouw die voor ons zorgde na schooltijd. Deze twee honden bleven in mijn bed tot mijn vriend hen (al een tijd) verving. Niet zonder schuldgevoelens verbande ik hen uiteindelijk uit ons bed... ;-).
Ze zijn er nog steeds. Eentje een +40er ondertussen, de ander een late 30er. In hondenjaren kan dat al tellen. Het is er aan te zien: de ene met uitpuilende ingewanden, afgescheurde lichaamsdelen en verworden tot éénoog, de andere uitgemergeld en met verdwenen neus... Hun oude dag brengen ze bij Noor door, naast haar bed...
Waarschijnlijk zorgt mijn eigen troetelgeschiedenis ervoor dat ik knuffels maken van een andere hogere orde vind dan naaien van kledij... Een knuffeldier kan zoveel gaan betekenen voor het knuffelmoedertje of -vadertje. Het kan pijntjes wegnemen, steun en toeverlaat zijn, de enige die nog in de buurt mag komen... Het klinkt wat sentimenteel maar telkens als ik een knuffel maak, gaan die gedachten door mijn hoofd en werk ik nog meer met hart en ziel dan anders...
Tijs en Noor mochten beiden een nieuw knuffelvriendje kiezen: Uilie en Loesje. Recent volgde Aapie en de patroondelen voor roodkapje liggen uitgeknipt klaar. Ook een olifantje is in de maak.
Mijn kinderen hebben overigens beiden een eigen manier om van hun knuffels te houden ;-).
Op het einde van het tweede kleuterklas gaven we een koppel knuffelindianen met kind kado an de juf. Collegablogster en maatje
Stella* maakte de kleertjes, ik de rest. Ze wonen volgens Tijs tussen de "iet-niet-vergeet-bloemetjes".
Ik ben benieuwd naar jouw knuffeldierengeschiedenis. Herken je mijn ervaringen of was je zelf niet verknocht aan een knuffel? Maakte je zelf al knuffels voor iemand? Waar vond je je patroon? Wil je aan de slag en zoek je inspiratie?
Ik heb een exemplaar teveel van Knutselbos op reis. Dat mag de deur uit. De tijd ontbreekt me om te controleren of je op de één of andere manier (Google Friends, Instagram, Facebook, Bloglovin...) volger wordt van onze blog dus dat vraag ik dan maar niet... Hoewel het natuurlijk fijn zou zijn ;-). Wel lees ik graag jouw verhaal als reactie op de dit bericht (als je dit "anoniem" doet, zet dan je naam er bij)! Als dat niet lukt, kan je ook een mail sturen of via onze Facebookpagina je verhaal doen. Ik plaats het hier dan wel bij de reacties, onder jouw naam natuurlijk ;-). De winnaar (omwille van verzendkosten enkel uit België of je moest een creatieve manier vinden om het boek hier op te halen) wordt bepaald op het einde van de maand. Dan heb je nog even tijd om bijvoorbeeld aan de slag te gaan voor juf of meester ;-).
PS: De winnaar is bekend!
Kijk snel...
Naaisgroetjes TinneV